Zonde! Dat zeggen we als iemand iets moois kapot laat vallen. Of als iemand veel te veel geld uitgeeft aan een dure parfum, maar die vervolgens in één keer opgebruikt. Dat overkwam ook een vriendin van Jezus toen ze dure olie over zijn voeten uitgoot, een week voordat hij kwam te overlijden. In deze lijdensweek, waarin bommen in Egypte, een aanslag in Stockholm en honger in grote delen van de wereld onze aandacht opeisen een paar gedachten daarover. Wij hebben thuis ook een klein flesje reukolie op de tafel staan. Pas viel het om terwijl we veel visite in huis hadden. Het hele huis geurde ervan. Ik moest toen terugdenken aan deze vrouw en haar eerbewijs aan Jezus. Het ging niet onopgemerkt voorbij. En de mensen zeiden: Wat zonde! Mijn flesje reukolie was een souvenirtje uit Egypte. Maar de olie van Maria was een jaarsalaris waard: 300 daglonen. Haar hele spaarrekening was eraan opgegaan. Dat had toch beter aan de armen gegeven kunnen worden? Wat een verspilling! Maar Maria deed iets wat wij bij al dat lijden ver weg en soms ook heel dichtbij wel eens vergeten. Ze schonk er oprechte aandacht aan. De problemen van de wereld kunnen ons afstompen. Op een gegeven moment komt het niet meer binnen. Oorlogen, hongersnoden, aardverschuivingen, overstromingen,..... Maar ook de pijn van hen die ons heel na staan wordt soms liever niet gevoeld. Het is moeilijk om stil te staan bij het onvermijdelijke. Om niet met oplossingen te komen, of de problemen wegdenken. Het doet pijn en geeft diep verdriet. Maria had, als een van de weinigen, goed geluisterd naar de woorden van Jezus. Er was echt geen ontkomen aan. Hij zou gaan lijden en sterven. Het ongedachte ging toch gebeuren. Hij ging niet het koningschap voor zich opeisen. Hij ging naar Jeruzalem om daar te lijden en te sterven. En terwijl Martha druk was om een feestelijk maal op de tafel te zetten ter ere van Jezus gaat alle aandacht uit naar Maria. Ze breekt de druppelhals van het dure kruikje en giet de hele inhoud in een keer over de voeten van Jezus. Een zucht gaat door de zaal. Wat doet Maria nu! Wat zonde! Wat een geur. Dat geld had beter aan de armen kunnen worden gegeven. Zelf werk ik voor een hulporganisatie en kan ik me die verzuchting voorstellen. Vorige week nog was ik in het zuiden van Ethiopië, in één van de gebieden die voor de zoveelste keer getroffen is door droogte. Ik trof er veel dood vee aan. De karkassen lagen overal. Als organisatie waren we bezig met bijvoederen van het overgebleven vee om nog te redden wat er te redden valt. En ondertussen werd er in Nederland campagne gevoerd om ook in Jemen, Somalië, Zuid-Soedan en Nigeria de nood te lenigen. Wat een crisis. Twintig miljoen mensen dreigen te bezwijken van de honger. Er is veel kritiek op ontwikkelingsorganisaties. Hadden ze niet eerder in kunnen grijpen. Doen ze eigenlijk wel de goede dingen? Dat geld, dat we net aan Giro 555 hebben gegeven, wordt dat wel goed besteed? En hoe zit het eigenlijk met die beesten, is het houden van kuddes in die door droogte getroffen gebieden nog wel houdbaar? Is het geen water naar de zee dragen? Is het geen verspilling? Deze vragen moeten gesteld worden en ze moeten ook worden beantwoord. Maar ook hier gaat het er niet altijd om of het geld goed besteed is, maar of het goed gegeven is. Waarom verbinden wij ons lot met dat van al die mensen die honger hebben of vluchten moeten in Afrika en het Midden-Oosten? Wie zijn ze voor ons? Waarom komen er duizenden op de been in Stockholm om te rouwen met de families die hun geliefden verloren? Waarom bidden we voor mensen in Egypte die opnieuw zijn opgeschrikt door aanslagen op kerken. Is het niet de gedachte dat het ons allemaal had kunnen overkomen? Dat er geen enkele reden is waarom het ons niet zou overkomen? En het is precies die gedachte die Maria drijft om Jezus voeten te zalven met de duurste olie die ze kan vinden. Ze verbindt haar lot met het aanstaande lijden en sterven van Jezus door daar haar aandacht op te richten temidden van het feestgedruis. En zo worden we door Maria deze week stilgezet bij het lijden en sterven van Jezus. Hij kwam ons tegemoet in onze beperktheid om ook maar iets aan het lijden te kunnen doen. Die bommen gaan af. Die honger stopt niet. Die ziekte gaat niet weg. Deze week word ik stilgezet bij Zijn dood aan het kruis waarin alle schuld en lijden van heel de schepping is samengebracht en teniet is gedaan. Het moment in de geschiedenis waarop alles is omgedraaid. Waarmee perspectief is ontstaan voor de hele lijdende schepping van vandaag. Maria zelf was getuige geweest van Jezus' macht over de dood toen haar broer Lazarus op zijn bevel weer opstond uit het graf. Zij kon uiteindelijk nog maar één ding doen en dat was al haar hoop op Jezus vestigen. Alles wat ze had stelde ze ter beschikking aan Jezus. Met haar daad van liefde en toewijding nam ze het lijden waarover Jezus had gesproken, als een van de weinigen onder zijn volgelingen, heel serieus. Er was veel ontkenning en liefst wilde men zich in het feestgedruis storten over de opstanding van Lazarus. Maar Jezus bevestigde Maria in wat ze deed. Hij zei eenvoudig: "Laat haar, ze doet dit voor de dag van mijn begrafenis; de armen zijn immers altijd bij jullie, maar ik niet". De lijdensweek ging zo in, zes dagen voor het paasfeest. Jezus zou zelf deze keer het offerlam zijn. Zonde! zouden de mensen zeggen. Hij had zoveel voor hen kunnen betekenen. Ze zouden hem nog met palmtakken hun poorten binnenhalen. Maar Jezus koos er niet voor om geliefd te worden door het volk en liet zich niet voor hun politieke karretjes spannen. Met een kruis op z'n rug zou hij de poort weer uit komen, uitgejouwd door de mensen die andere dingen van hem hadden verwacht. En hij verdroeg het, omdat Zijn liefde uitging naar u, naar jou, naar mij, naar iedereen die lijdt aan het lijden van de wereld en zich arm van geest weet. Want voor zulke mensen is het Koninkrijk van de hemel.
0 Reacties
De verkiezingen zijn achter de rug. Het populisme is op z'n retour aldus de grote media en mensen hebben weer massaal voor het midden gekozen. Maar is dat ook zo, of is het midden stiekem een beetje naar rechts opgeschoven. En nu, wie moeten er in het kabinet? Edith Schippers is aan het verkennen. Laten we haar een klein handje helpen.
Want de VVD mag dan de grootste partij zijn, ze hebben 8 zetels verloren. CDA, D66 en GroenLinks hebben flink gewonnen. De meeste zetels zijn eigenlijk een correctie op de oneigenlijke tweestrijd om het premierschap tijdens de vorige verkiezingen, waardoor GroenLinks toen ineens werd gedecimeerd. Met een nieuw leider in de persoon van Jesse Klaver is GroenLinks aan een enorme come-back bezig. Maar ook andere partijen die de vergroening van de economie voorstaan hebben veel stemmen gewonnen: Partij voor de Dieren en ChristenUnie. Daarentegen is er bij het CDA niet veel groens terug te vinden en heeft Buma zich ontpopt als de populist op het midden die de middenstander moet beschermen tegen milieufanaten en de Nederlandse cultuur tegen die van arbeidsmigranten. Met deze insteek zou je bijna inzetten op een tweede kabinet VVD-CDA-PVV, maar die gaan het niet redden samen. Integratiedebat Toch gaat het integratievraagstuk een grote rol spelen bij de kabinetsformatie. Er heeft zich tijdens de verkiezingen een omslagpunt voorgedaan in het integratiedebat door de opstelling van Turkije. Het is duidelijk dat er in Nederland verschillende culturen naast elkaar bestaan en hun eigen representatie kennen, maar ook hun eigen wortels behouden die zich verbinden met identiteiten die zich buiten de landsgrenzen bevinden. Via de nieuwe partij DENK heeft deze groep een stem in de kamer. Niet langer is het integratievraagstuk beperkt tot binnenlandse politiek, maar steeds meer wordt het ook een factor in de buitenlandpolitie. Hoe verhouden we ons tot landen als Suriname, Turkije en Marokko, waar grote groepen in de Nederlandse samenleving hun wortels hebben. Spreek met Indonesische en Molukse landgenoten, en hetzelfde gevoelen komt boven. Internationale boer Integreren is dus niet zomaar de cultuur van een land je eigen maken. Daarvoor hoef je alleen maar te kijken naar Nederlandse boeren in Brazilië, Canada, Amerika en Zuid-Afrika. Weliswaar hebben zij zich delen van de nieuwe cultuur eigen gemaakt. Maar hun identiteit wordt ook nog in sterke mate bepaald door hun Nederlandse wortels. Het is zelfs zo dat die soms uiterst zorgvuldig wordt geconserveerd, maar daardoor ook niet meer meebeweegt met de cultuur van het moederland wat vaak wel moderniseert. Zouden we ons een situatie voor kunnen stellen waarin verschillende sub-culturen vreedzaam naast elkaar kunnen bestaan en elkaar de ruimte gunnen om hun eigen identiteit tot uitdrukking te brengen, ook in het publieke debat? Of zoals een internationale student het me afgelopen vrijdag zij: Kracht wordt juist ontleend aan diversiteit, waarom zou het koekoek-een-zang moeten worden in Europa? Aanpassen of bijdragen Want wat vragen we eigenlijk aan mensen die naar Nederland komen als we zeggen dat ze zich aan moeten passen aan de Nederlandse cultuur? De jaren die ik in het buitenland heb doorgebracht hebben mij één ding duidelijk gemaakt: ik wordt nooit een Afrikaan en ook geen Indiër. Het woord smeltkroes van culturen (zoals dat in Cairo werd gebruik) is denk ik meer op z'n plaats. Daar ontstaat een gezamenlijke nieuwe cultuur met daarbinnen diverse legeringen. En soms kan zo'n legering versterken en soms kan het geheel erdoor verzwakken. De groepen Turken en Marokkanen werden niet welkom geheten om wie ze waren, maar om wat ze bijdroegen aan de economische ontwikkeling van Nederland. Wordt het niet eens tijd elkaar echt beter te leren kennen en te kijken wat we van elkaar kunnen leren in maatschappelijke zin? Portefeuilles, taken en verantwoordelijkheden Terug naar de coalitie: het zou mooi zijn als partijen elkaar eens zouden kunnen vinden op basis van wat iedereen bij zou willen dragen aan een goede regering. Dat zou wel wat polderen worden, maar daar is veel meer uit te halen dan het bij elkaar proberen te brengen van ideologische verschillen. Laat het landbouwbeleid door het CDA worden gedaan, met een staatssecretaris van GroenLinks op milieubeheer. Het onderwijsbeleid kan D66 goed aan, mogelijke met steun van de ChristenUnie voor het bijzonder onderwijs. Het ministerie van economische zaken aan de VVD. En de PvdA heeft het natuurlijk prima gedaan op financiën de afgelopen jaren. Misschien justitie eens even toevertrouwen aan de SGP en sociale zaken aan de SP? De ChristenUnie kan wellicht gezondheidszorg op zich nemen. Buitenlandse zaken mogelijk een goede keus voor de PVV om eens te ervaren wat het effect is van het sluiten van grenzen. Een nieuw ministerie voor rampenbestrijding en defensie zou de nieuwe future force kunnen vormgeven waarmee de VVD misschien ook eens een humanitaire missie zou kunnen overwegen. Afgelopen zaterdag werd de nieuwe kieslijst gepresenteerd voor de aanstaande Tweede Kamerverkiezingen. Wat daarin opvalt is het grote aantal ambitieuze politici uit provincies en gemeenten. De vijf mensen die het onderste rijtje van de top tien sieren hebben allemaal hun strepen verdiend in de provinciale- en gemeentepolitiek.
De reden laat zich niet zo moeilijk raden. De aansluiting met het electoraat wordt gevonden door mensen die lokaal succesvol zijn geweest. Partijvoorzitter Piet Adema laat merken erg in zijn nopjes te zijn met de lijst. “Ik ben onder de indruk van de ervaring en kwaliteit van onze kandidaten en dankbaar dat zij zich vanuit hun geloof willen inzetten voor onze partij, de regio waar ze vandaan komen en ons land" zo staat er te lezen op de website van de ChristenUnie. Maar zijn de mensen uit de regio ook diegenen die voor de Tweede Kamer de juiste papieren hebben? Bovendien, snijdt de CU zich niet in de vingers door succesvolle politici uit de provincie naar Den Haag te halen? Ik noem twee voorbeelden: Stieneke van der Graaf (nummer 6) en Hermen Vreugdenhil (nummer 8). Stieneke heeft in Groningen laten zien dat ze de rechten van burgers publiek een stem kan geven zoals in de actie Baas in eigen huis rond de gaswinningsproblemen in Groningen. Als niet-typische Groningse geeft zij het fractievoorzitterschap van de ChristenUnie met verve invulling. Hermen Vreugdenhil, heeft ervaring opgedaan als wethouder in Aalburg, is gemeenteraadslid in Werkendam en sinds oktober vorig jaar ook de ChristenUnie-SGP vertegenwoordiger in de Provinciale Staten. De ondernemende Brabanders hebben in Hermen een warm en betrokken politicus die niet te beroerd is actie te voeren voor betere logistiek, zoals pas nog in verband met de afsluiting van de Merwedebrug voor vrachtverkeer. Ook wil hij de drugscriminaliteit hard aanpakken in zijn Provincie, en zijn pleidooi vond weerklank bij zijn collega politici wat leidde tot een specifieke taskforce drugscriminaliteit. Dit heeft echter als gevolg dat criminelen op dit moment uitwijken naar Gelderland (waar overigens zijn broer Dirk voor de ChristenUnie in de Statenfractie zit (zie De Gelderlander). Dat deze politici getalenteerd zijn behoeft geen betoog. Maar zijn ze daarmee ook geknipte kandidaten voor de Haagse politiek? En misschien nog belangrijker: hoe worden de gaten gevuld die ze ongetwijfeld achter zullen laten? Want hoewel Hermen heeft laten zien het raadslidmaatschap met het statenlidmaatschap te kunnen combineren, zal een combinatie met de landelijke politiek toch minder voor de hand liggen. En ook vanuit Groningen lijkt dit voor Stieneke geen werkbare optie. Op het afgelopen congres werd ook een nieuwe Buitenland Secretaris benoemd in het landelijk bestuur: Leon Meijer. Voor de ChristenUnie een logische keuze. Hij deed zijn proefschrift bij het Israël Institute of Technology. Hij heeft de Europese beleidsregels van dichtbij leren kennen vanuit een beleidsfunctie voor het Europees Parlement en later voor het CNV. Als één de verbinding met het maatschappelijk middenveld zou moeten kunnen leggen is hij het wel. Ook in de politiek heeft Leon zijn strepen verdiend. Op dit moment is Leon wethouder in Ede, met o.a. de portefeuille duurzaamheid. Toch schuilt er ook gevaar in al die politieke ervaring. Want de burger heeft het wel een beetje gehad met de politici. Het verloop in de politiek is groot. Steeds vaker lijken mensen niet te gaan voor het politieke handwerk van volksvertegenwoordiger, maar is een stap naar de politiek een welbewuste carrièrestap. Ik geloof niet dat dit voor de genoemde CU politici geldt. Maar toch moet ook de ChristenUnie er scherp op blijven dat ze geen in zichzelf gekeerde club worden van bestuurders en politici die elkaar de bal toespelen. Blijf in contact met burgers en experts uit het veld, die soms discussies in de politiek niet meer kunnen volgen. Die Haagse werkelijkheid zou de nieuwelingen nog wel eens rauw op hun dak kunnen vallen. Terwijl ik in de jongste democratie van de wereld, Zuid-Sudan, een workshop co-faciliteer voor Partners for Resilience, dreigt één van de gevestigde democratieën van de wereld, het Verenigd Koninkrijk politiek uit elkaar te vallen. De breuklijnen gaan dwars door alle partijen heen. In Afrika kijkt men met enige verbazing naar de manier waarop in Europa de degens worden gekruist. De Westerse wereld die het samen-werken-aan-ontwikkeling wereldwijd heeft gepromoot en vorm probeert te geven lijkt er in eigen land niet meer uit. te komen.
Het politieke landschap van westerse democratieën is langzamerhand aan het veranderen. Rechts populisme spint garen bij een al langer bestaande kloof tussen hoger en lager opgeleiden ter linker en rechter zijde. Het is tijd om populistische politieke partijen die enkel vegeteren op het ongenoegen in de samenleving en geen plannen presenteren voor alternatieve oplossingen met open vizier te bestrijden. Wat in elk geval niet moet gebeuren is deze partijen met gelijke munt terugbetalen door ze te beledigen, discrimineren of weg te zetten, en daarmee hun kiezers niet serieus te nemen. Dit is ook goed begrepen door David Cameron. Hij verbond conclusies aan het falen van zijn campagne om in de Europese Unie te blijven en laat het aan zijn partijgenoten om een nieuwe leider te kiezen. Cameron heeft in zijn aanpak om een Brexit te voorkomen vooral een instrumentele benadering laten zien, waarbij de EU vooral toegang moet blijven garanderen tot de Europese markt. Hij benadrukte dat het vooral "in the interest of Britain" was om in de EU te blijven. Als staatsman kan hem verweten worden dat hij niet genoeg heeft benadrukt welk gezamenlijk belang de EU en het Verenigd koninkrijk hebben bij voldoende stabiliteit en veiligheid. Oppositieleider Jeremy Corbyn ondersteunde Cameron’s campagne, maar wist daarin onvoldoende zijn eigen geluid door te laten dringen. Hij zag in de Europa vooral bondgenoten om een aantal zaken die op nationaal niveau niet realiseerbaar blijken Europees te kunnen regelen. Of het nu om het migratievraagstuk gaat, of om ondersteuning voor achterstandsgebieden. Corbyn wees nadrukkelijk naar de noodzaak om gezamenlijkheid te bewaren in de aanpak van de sociale en politieke problemen, en zag in de EU vooral een plek om rechten te borgen. Ongelukkig genoeg bracht hij zichzelf daarmee in de problemen, omdat een deel van zijn achterban hem hierin niet kon volgen. Partijen kunnen niet als geheel worden ingedeeld in voor en tegenstanders. De scheidslijn liep deze keer ook weer door alle partijen heen. Dat lijkt zich ook in de Amerikaans presidentsverkiezingen te gaan voltrekken. Het politieke landschap is daarmee definitief aan het schuiven. Extreem rechts vindt z’n aanhang vooral onder de arbeidersklasse die doorgaans op linkse partijen zouden stemmen. Zij voelen zich niet serieus genomen in een globaliserende wereld waarin arbeid en productiemiddelen zich vrij over de wereld kunnen vestigen, al naar gelang er goedkope arbeid beschikbaar is. Deze groep heeft steeds minder op met Oost-Europeanen die hen het werk uit handen nemen. In het nu minder Verenigde Koninkrijk hebben mensen uit conservatieve en liberale hoek zich de afgelopen tijd in hun retoriek sterk gemaakt voor deze arbeiders. Daardoor is het politieke spectrum aan de linker kant uiteengevallen en kampt het rechterkamp met een leiderschapscrisis. Nu de Brexit een feit lijkt te zijn, krijgt de campagne eindelijk wat realiteitszin, en komen nuances naar boven. Ook experts krijgen nu de kans om bij de journaals en praatprogramma's te komen vertellen wat de gevolgen zullen zijn. Waren die maar eerder uitgenodigd! In Zuid-Soedan hebben ze ondertussen andere problemen aan het hoofd om zich te veel gelegen te laten liggen aan de gevolgen van een Brexit. In Wau State, in het Noorden van Zuid-Soedan kwamen de afgelopen week zeker 43 mensen om bij onlusten (source: South-Sudan Tribune). Duizenden mensen zijn op de vlucht gegaan voor dit nieuwe geweld. Het centraal gezag in Zudi-Sudan kent sinds dit najaar een wankele vrede met de President en vice-President die allebei hun eigen militaire achterbannen hebben en samen, onder hoge internationale druk, vorm proberen te geven aan een regering van nationale eenheid. Een Brexit campagne met Schotse en Noord-Ierse geluiden over afsplitsing uitgebreid gecovered door internationale nieuwszenders is nou niet echt het voorbeeld wat ze daartoe zal inspireren. "Vroeger zei men: 'Wie iemand vermoordt, moet sterven.' Maar Ik ga verder. Ik zeg: Als u kwaad bent op uw broeder, wordt u veroordeeld. Als u hem uitscheldt, moet u voor God terechtstaan." Mattheus 5:21-22. Het Boek. Vrijheid van meningsuiting wordt in Nederland, maar ook in andere westerse democratieën als een groot goed omarmd. Vandaag is het de dag van de vrije pers. Een mening geven zonder bang te zijn dat je voor die mening wordt opgepakt is belangrijk om het publieke debat gaande te houden. Maar dat laatste is wel waar het om gaat. Zeker opiniemakers hebben zich te verantwoorden over of ze met hun woorden het algemeen belang dienen. Soms moeten zaken op scherp worden gezet, zeker waar het gaat om mensenlevens. Politici als Diederik Samson van de PvdA proberen oplossingen te vinden die mensenlevens redden en tegelijk een beroep doen op een bevriend land om mensenrechten te respecteren. Dat daarvoor de monitoring en fact-finding van vrije media essentieel zijn behoeft geen betoog. Maar ik heb het idee dat onder de recente uitingen richting president Erdogan van Turkije andere agenda's meespelen. Het Erdogan-bashen was niet van de lucht de afgelopen weken. En er is genoeg reden om Turkije aan te spreken met het oog op de internationale rechtsorde waarin mensenrechtenverdragen ook door Turkije zijn geratificeerd. Maar dit kan geen vrijbrief geven aan allerlei opiniemakers om een democratisch gekozen leider te beledigen. Gevaar is dat het vervolgens niet meer over de inhoud gaat. De woorden waarmee Ebru Umar het Turkse staatshoofd addresseerde in haar blogs voor MetroNieuws waren niet bepaald ontleend aan de #liefdesbrieven die ze volgens haar Twitter account ook verzamelt. Overigens staat deze stijl van mevrouw Umar niet op zichzelf en heeft zo nu en dan de redactie van MetroNieuws ook wat moeite met de scherpte van haar toon (zie o.a. dit artikel). Een mening kan gaan over een standpunt en zelfs over een persoon. In het laatste geval heb je denk ik wel drie keer na te denken voor je die mening uit, en uitschelden past al helemaal niet. Zeker wanneer die persoon geen bekende van je is, en je dus niet zo dicht bij hem of haar staat om een gefundeerde mening te kunnen geven. Op Nederlandse scholen doen we er alles aan om pestgedrag tegen te gaan en leren we kinderen respectvol met elkaar om te gaan. Maar als we zelf radicaliseren in de publieke ruimte moeten we niet gek op kijken als onze jongeren op straat ook radicaliseren. Het is niet de eerste keer dat president Erdogan het middelpunt is van beledigingen aan zijn adres. In 2011 zou PVV-Kamerlid Raymond de Roon, na een voorzet van de heer Pechtold, hem al eens hebben weggezet als een Islamitische aap tijdens het vragenuurtje in het parlement. Het "doe eens normaal man" van de heer Wilders wat daar toen op volgde werd beantwoord door premier Rutte met "doe zelf eens normaal". De gedoogpartner constructie zorgde ervoor dat er over en weer ook gedoogd werd dat er met modder werd gegooid. Een wacht voor de lippen zetten is soms ook in de kamer geboden. Heel Nederland kijkt mee. De uitslag is er. Een opkomst van 32% maakt het tot een geldig raadgevend referendum. Maar welke raad wordt gegeven? Even op een rij waarom mensen nee hebben gezegd tegen dit verdrag.
"Er zal in elk geval opnieuw naar het verdrag gekeken moeten worden," zei de Minister President. "Het moet een beter verdrag worden voor de Ukrainer" zei een SPer. CU voorman Gertjan Segers legde vooral de nadruk op de noodzaak om expliciet te maken dat geen politieke integratie wordt nagestreefd. De CU wil geen superstaat. Niemand had het over vrijhandel, behalve dan dat dat natuurlijk al lang de praktijk is. Maar het verdrag had daar nu precies wel een dikke streep onder willen zetten (legalisering van de vrijhandel en dus eigenlijk van belastingontwijking). En eigenlijk ben ik blij dat dat niet is gelukt. Vrijhandel in een zwakke democratie levert wel economische groei, maar die komt vervolgens maar ten goede aan een zeer beperkte groep. Deze uitslag is een streep door de rekening van mensen die zich al rijk rekenden. Ze zullen terug moeten naar de tekentafel. Den Haag, 6 april 2016 - Omdat ik vandaag niet ga stemmen wil ik toch mijn burgerplicht vervullen en mij verantwoorden over mijn keuze. Daavoor heb ik kennis genomen van delen van het verdrag dat honderden pagina's telt. De passage die mij overtuigt om niet voor het verdrag te zijn is de volgende: Artikel 3 (onder algemene beginselen): "De partijen erkennen dat de beginselen van een vrijemarkteconomie aan hun betrekkingen ten grondslag liggen." Naast alle mooie passages over menserechten en politieke dialogen ligt in dit beginsel de oorzaak opgesloten van de economische crisis zoals we die nu kennen. Hoewel als vierde genoemd is artikel 1d. onder doelstellingen daarmee DE doelstelling van dit verdrag: "de voorwaarden te scheppen voor versterkte economische en handelsrelaties in het licht van de geleidelijke integratie van Oekraïne in de interne markt van de EU, onder meer door het opzetten van een diepe en brede vrijhandelsruimte als bepaald in titel IV (Handel en daarmee verband houdende aangelegenheden) van deze Overeenkomst, en de inspanningen van Oekraïne te ondersteunen om de overgang naar een goed functionerende markteconomie te voltooien, onder meer door de wetgeving geleidelijk af te stemmen op de EU-wetgeving" Vrijhandel onttrekt deel van het economisch leven aan het publiek toezicht en/of democratische controle. De diepe en brede vrijhandelsruimte waar in voorzien wordt zet een heel stuk van het economisch leven buiten de grenzen van de publieke regelgeving en controle daarop om daarmee investeringen aan te trekken. Daarnaast voorziet het associatieverdrag wel in marktintegratie, zet zij aan tot bestuurlijke integratie maar ziet ze af van politieke integratie. Dat is vragen om moeilijkheden á la Griekenland. Daar kon het geld ook moeiteloos de grens over, maar door het gebrekkige bestuur in Griekenland vertrok ook de controle over dat geld. Dat willen we toch niet nog een keer? Om marktintegratie succesvol te laten zijn is er markttoezicht nodig die bestuurlijk goed is geregeld. Daarom zal eerst bestuurlijke en politieke integratie moeten plaatsvinden en dus zou Ukraine (op termijn) juist wél deel van de EU moeten worden om tot marktintegratie over te kunnen gaan. Waarom Ukraine nu nog niet deel van de EU moet worden? Daarvoor zijn de bestuurlijke afstanden tussen de Ukraine en de rest van Europa nog veel te groot, nog los van de culturele en geografische afstanden die ook aanzienlijk zijn (zie daarover het werk van www.ghemawat.com). Porosjenko blijft zitten terwijl de IJslandse premier opstapt nadat het volk heeft gereageerd op de onthullingen van de Panama Papers. Eigenlijk zijn vrijhandelszones ook een manier van belastingontwijking, maar dan voor corporates. De Panama Papers maken nog maar eens duidelijk wat het hebben van 'vrije zones' doet met mensen die geldbedragen of economische activiteiten aan het oog van autoriteiten willen onttrekken. Zelfs voorstanders van vrije markt ideologie zijn tegen de afspraken met de Oekraine. Lees ook eens wat de website http://stopdebankiers.eu te zeggen heeft over het verdrag. Hun ondertitel is veelzeggend: The truth will set you free, but first it will piss you off. 21 november, een dag van afscheid voor zowel Jan Marijnissen als Arie Slob. De eerste had al eerder z'n vertrek aangekondigd, maar er leek nog niet echt een gedoodverfde opvolger in de coulissen te staan. Bij de SP kwam de partijraad bijeen in Amersfoort. Er werd afscheid genomen van Jan Marijnissen als voorzitter. Vanuit die rol wist hij zijn partijleiderschap feitelijk nog een poosje te continueren. Arie Slob nam afscheid temidden van de partij op het CU Congres in Nijkerk. En zoals hij het zelf ook graag zag, stond niet hijzelf centraal, maar werd er een dag gesproken over inhoud. Toch hebben het vertrek van beide mensen een belangrijke symbolische waarde. Beide mensen maakten zich hard voor beginselpolitiek. Beginselen In 1999 legde Marijnissen er zelf de hand aan: het beginselprogramma "heel de mens" waarin een krachtig tegengeluid werd gegeven tegen het overheersende neo-liberalisme die de inrichting van de samenleving het liefst overlaat aan de vrije markt. De verzorgingsstaat werd ingeruild voor het polderen in de politiek en Marijnissen zag het met lede ogen aan vanuit de coulissen. Arie Slob was pragmatischer ingesteld. Ook grootgebracht met de beginselen van een van de voorgangers van de ChristenUnie, het GPV, was hij toch ook product van zijn tijd, en wist hij de politieke speelruimte maximaal te benutten om voor de ChristenUnie belangrijke thema's op de kaart te krijgen. Samen met de vrienden van de SGP en in een vervreemdend verbond met D66 (ooit de grootste politieke vijand) stond de ChristenUnie de laatste jaren bekend als de constructieve drie die het land niet naar de knoppen wilden laten gaan. Er moest geregeerd worden. Met het schrikwekkend voorbeeld van de Belgische zuiderburen die het lange tijd zonder centrale overheid deden, zette hij in op dialoog en wist hij, gesteund door zijn fractie, veel ijzers uit het vuur te halen. Eenheid En intussen werd er wel verder gebouwd. Dit jaar nog werd een nieuwe grondslag geformuleerd waarmee ook katholieken konden toetreden als lid van de partij door het teruggrijpen op een ouder kerkelijk belijdenisgeschrift, en het laten vallen van verwijzingen naar meer recente geschriften waarin de kerkstrijd in de politiek alleen nog maar eens dunnetjes zou worden overgedaan. Gedreven door Gods liefde en Christus’ koningschap wil de ChristenUnie zich inzetten voor de samenleving en het bestuur van ons land. Zij erkent dat de overheid door God is gegeven en in Zijn dienst staat om recht te doen en vrijheid en vrede te beschermen, wereldwijd. De ChristenUnie baseert haar politieke principes op de Bijbel, Gods geïnspireerde en gezaghebbende Woord. Haar leden verenigen zich vanuit het christelijk geloof, zoals kernachtig verwoord in de Geloofsbelijdenis van Nicea. Dit mag toch wel als de belangrijkste erfenis worden gezien die onder het leiderschap van Slob tot stand is gekomen en wat perspectief biedt voor de toekomst. Zeker met een toenemende spanning in de samenleving in verband met radicale elementen binnen de Islam, is het van belang dat Christenen het verlangen van hun Messias en heer "opdat zij allen één zijn" actief vorm durven geven in het politiek optreden. De opvolgers staan er klaar voor. Gert-Jan Segers, de nieuwe fractievoorzitter van de ChristenUnie in de Tweede Kamer spreekt daarin terecht van hoop wat gelovigen mogen delen met niet-gelovigen. Een hoop waarop ook een beroep wordt gedaan doordat mensen elkaar weer vinden in kerkelijke samenkomsten om slachtoffers te gedenken. Geprezen zij de God en Vader van onze Heer Jezus Christus: in zijn grote barmhartigheid heeft hij ons opnieuw geboren doen worden door de opstanding van Jezus Christus uit de dood, waardoor wij leven in hoop. (...) Vraagt iemand u waarop de hoop die in u leeft gebaseerd is, wees dan steeds bereid om u te verantwoorden. 1 Petrus 1:3 en 15 Reactie op een artikel van Brenda Bartelink en Elise Kant "‘Nederland is dan wel seculier, maar de rest van de wereld niet’" op Vice Versa. In het artikel werd de noodzaak verwoord om meer van religie te begrijpen. Daartoe een poging in het onderstaande commentaar. Intellectuele meditatie Naast het Christendom en de Islam wil ik hier graag nog een derde godsdienst neerzetten: het Boeddhisme. Vorige week was de Dalai Lama in gesprek met de onderwijssector in een bijeenkomst onder het thema: Education of the Heart. Een van de weinige deelnemers die de kans kreeg om hem een vraag te stellen vroeg om een succesvolle meditatietechniek. Het antwoord van de Dalai Lama was ontnuchterend. Hij zei: “Zelf houd ik meer van intellectuele meditatie. Maar we kunnen hier ook single point meditatie doen.” Met andere woorden, ik denk liever zelf na dan dat ik boven mezelf uitstijg. Dat was ook het advies wat vele anderen meekregen die kwamen met vragen. “I don’t know. Please study further and tell me.” En daarmee raakte hij denk ik een punt waar veel religie de fout in gaat. Als je een sluitend systeem wil waarbij je niet meer zelf hoeft na te denken, dan ben je bij diverse religieuze leiders aan het goede adres. Echter, alleen die leiders die durven zeggen dat ze de waarheid niet in pacht hebben, maar er wel ernstig naar op zoek zijn lijken ons verder te helpen. Wat ik daarin persoonlijk lastig vind is de waarheidsclaim die Jezus deed. Die gaat nog wel een beetje verder dan de wijsheid in pacht hebben: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven.” Hij zegt dit in antwoord op de ‘ongelovige’ Thomas. Hij wil dus geen systeem, maar wil worden ontmoet als persoon. En in zekere zin zegt de Dalai Lama hem dat na. Probeer niet door allerlei technieken tot God te komen, maar kom eerst tot jezelf en laat jezelf zonder schroom zien. Want dat is de andere kant van de ontmoeting. Opgeplakte identiteiten Het is denk ik een van mijn drijfveren om met andere culturen in contact te zijn. De ander vraagt mij hem/haar echt te ontmoeten. Maar hij/zij vraagt daarbij ook aan mij om echt mezelf te zijn. Het een lukt niet zonder het ander. In de ontmoeting helpt het wel om jezelf af te vragen: wie ben ik in het verhaal van de ander. En dan is Nederlander zijn in Indonesië niet zo makkelijk, en ben je gereformeerd dan heb je het moeilijk in Zuid-Afrika, waar sommige kerkgangers de apartheid lange tijd in stand hielden en dachten God daar een dienst mee te bewijzen. En in Nederland was artikel 31 een begrip waarvan ik zelf de inhoud niet eens kende, maar waarmee ik regelmatig wel werd ingekaderd. Het zijn narratieven die in de ontmoeting eerder in de weg zitten, maar die je wel met je meedraagt, inclusief die van het ‘seculiere Nederland’ dat niet bestaat. Maxima was zo gek nog niet om te zeggen dat de Nederlander niet bestaat. Wilders en anderen willen je doen geloven dat ie wel bestaat en dat ie het waard is om overeind gehouden te worden. En als je ‘m maar groot genoeg maakt dan ben je al snel geen Europeaan meer. Het krijgt bijna religieuze trekjes en helaas is Wilders ook bij rechts religieuzen in trek. Joanne van der Schee-van de Kamp Morgen dus maar stemmen op een persoon en niet op een partij. Mijn stem zal gaan naar Joanne van der Schee-van de Kamp. Een prettige collega bij Prisma indertijd en daar nog steeds werkzaam als coordinator beleidsbeïnvloeding. Deze generatie zal een transitie naar meer acceptatie van verschil mee vorm moeten geven. Laat je stem dus horen, ook op deze website, zodat het niet allemaal koekoek eenzang wordt. En laat jezelf zien en stoor je daarbij niet te veel aan organisatieprotocollen. Want jouw organisatie heeft jou in dienst om jouw verhaal te voegen bij de vele verhalen van anderen. En de netwerkorganisatie van morgen zal bestaan uit diverse verhalen die samen steeds weer veranderende schakeringen en kleuren laten zien. Zie hier het artikel van Bartelink en Kant Op dit moment komen vluchtelingen bij honderden per week ons land binnen als gevolg van een 'lek' in Italië. Dat deze vluchtelingen Europa hebben weten te bereiken met hun veelal lekke bootjes mag op zich al een wonder heten. Maar dan op zo'n manier ontvangen worden!Onze Minister van Justitie doet er op dit moment alles aan om de stroom in te dammen. Ik heb nog niemand gehoord over de oorzaak van de vluchtelingenstroom uit met name Eritrea, behalve dat er 'daar' een dicatator aan de macht is. Het wordt lastig integreren voor Eritreërs. Solidariteit Ondertussen is het klimaat rond de Europese beleidsagenda geheel verziekt. Feitelijk gaat het nog maar over twee dingen. Wat levert Europa ons op? En wat kost het ons? En op dit moment lijkt Europa ons vooral veel vluchtelingen op te leveren en vormt dat een grote tegenvaller op de begroting. Want 'die mensen' moeten natuurlijk ook ergens goed ontvangen worden, en zo langzamerhand komt dezelfde minister met een capaciteitsprobleem te zitten. Ik moet denken aan de enorme stromen vluchtelingen die Ethiopië momenteel opvangt uit Sudan nu de honger daar weer toeslaat. Zou het eenvoudiger solidair te zijn als je zelf ook regelmatig honger hebt? Het laat wel zien dat meer en meer oplossingen in de regio worden gevonden, iets waar Nederland ook een 'warm' pleitbezorger van is. Beschaafd Morgen mogen we stemmen over Europa. En de rechterflank wint aan kracht. Waarschijnlijk gemotiveerd door angst. Ik hoop dat het ook over het gezamenlijke solidaire gezicht mag gaan. Een gezamenlijk buitenlandbeleid dat humaan is en tegelijk investeert in landen waar de vluchtelingen vandaan komen. Wat doet Nederland nog in Eritrea? Zouden ze om die reden hun 'rechten' komen opeisen? Waarom hebben we Noord-Afrika laten zitten en investeren we maar mondjesmaat in landen als Marokko of Egypte? Het zou Nederland niet misstaan als ze de stem van vluchtelingen en migranten nu eindelijk sierieus gaat nemen. Misschien eens een voorbeeld nemen aan Zweden? Dat land heeft haar grenzen wagenwijd opengezet voor de Syrische vluchtelingenstroom en past een vereenvoudigde procedure toe. Wellicht iets meer besef van eigen falen of een groter solidariteitsgevoel of misschien wel gewoon een beschaafder land. |
Archives
Februari 2022
Categories
Alles
|