Vandaag was weer zo'n dag die er toe deed. Een belangrijke dag voor onze dochter Hanna. Ze kon laten zien wat ze in huis heeft. En dat was heel wat, en een feest om naar te kijken. Natuurlijk waren de diploma's al gedrukt en de handtekeningen al gezet. Denk maar niet dat er één kind was dat niet slaagde. En toch vertrouwde iemand me toe dat haar dochter die nacht toch slecht geslapen had. Want ja, die duik, die was toch best wel moeilijk. Als je begint met de politiek dan voelt dat ook een beetje zo. Je hebt best wel eens geoefend, en weet dat je het een en ander in huis hebt. Maar dan, dan kijkt ineens iedereen mee. En daar moet je tegen kunnen. Als je het niet in 30 seconden kan vertellen - jammer dan! Al was je boodschap nog zo goed. Politiek is een vak. Gelukkig kent de politiek mensen die dit vak verstaan, en staan die bij de ChristenUnie hoog op de lijst. Deze week werd Joel Voordewind door de Evert Vermeerstichting de eerlijkste politicus van het jaar genoemd. Hij streed het meeste voor een eerlijke en rechtvaardige wereld. Goed dat daar ook publieke erkenning voor is, al zijn de resultaten al behaald. Maar die resultaten komen niet vanzelf. Daar gaat heel wat ongeziene voorbereiding aan vooraf, en heel wat geleerde lessen. Ik heb mijn eerste les geleerd van de week. Amendementen kunnen slechts kleine wijzigingen zijn. Bij te grote brokken kun je je makkelijk verslikken. Ben benieuwd hoe dat gaat morgen op het uniecongres. Het eerste dat ik bijwoon. En daarna eerst maar eens baantjes trekken.
0 Reacties
Dat zal een vraag zijn die bij velen in het achterhoofd hangt wanneer op 12 september een stem wordt uitgebracht. Welke partij kan uitzicht bieden op een betere toekomst. Wie geeft ons hoop? Eenzelfde gevoel moet menigeen gehad hebben op die onfortuinlijke avond waarop uitgerekend Ronaldo zijn voetbaltalent moest laten zien. Tja, het was ook tegen beter weten in dat we hoopten op een wederopstanding van Oranje dat geplaagd werd door grote ego's en weinig onderlinge samenhang. Hoe buig je zo'n crisis om tot iets positiefs? Dat moet van Marwijk ook gedacht hebben, en uiteindelijk moest hij het bijltje erbij neergooien. Iemand anders mag verder hakken. Maar ja, wat moet er omgehakt worden? Als ik een voorzichtige poging mag doen... Ons gevoel onoverwinnelijk te zijn. Daar moeten we denk ik zo snel mogelijk van af. Dat we de nummer 1 of 2 van de wereld zijn. Net zo snel als de vlaggetjes naar beneden gingen de volgnde dag bij mij in de straat. Het had zo leuk kunnen worden, met de hele straat een voetbalfeest vieren. Samen plezier. Vanaf de balkons en de tegenover liggende rijtjeshuizen hadden we elkaar omver kunnen toeteren met onze nog uit Afrika meegenomen Vuvuzelaas. Helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Of toch? Wie beter kijkt ziet zelfs op deze foto's plezier. Samen verwerkten we ons trauma. Drie buurvrouwen praten elkaar moed in. De grote mannen uit de straat komen grootmoedig naar boven klimmen om de vlaggetjes van het balkon te halen. En met elkaar hadden we eigenlijk best veel lol die volgende dag. De komende jaren zal de franje eraf gaan. De versieringen die ons leven jolig maakten moeten eraf. Het past niet meer bij de ernst van de crisis. We zullen elkaar moeten gaan helpen. Eerst om de franje eraf te halen. Maar misschien kunnen we elkaar daarin dan weer echt ontmoeten, en vaststellen dat het zonder die franje eigenlijk ook best gezellig is. En bij elkaar op de koffie, een maaltijd delen of samen een spelletje doen, ja, dat is eigenlijk best een goed idee. We hebben nu toch weer tijd voor elkaar. Zou de crisis zo toch nog menigeen tot zegen zijn? Je zou eerder zeggen dat de kerk de gebeten hond is in Egypte, nu de Moslim broederschap zich heeft gepresenteerd. Maar er zijn wel degelijk opties voor de kerk om een positieve bijdrage te leveren aan dat wat in gang gezet is om te komen tot een beter bestuur in Egypte. En dat begint bij gemeenschapsvorming, elkaar ontmoeten en helpen. De anglicaanse priester Jos Strengholt is blij met zijn kleine gemeenschap op nog geen steenworp afstand van het presidentieel paleis. Zijn visie: "meer gemeenschap, meer gezelligheid en gezamenlijkheid en uiteindelijk een sterkere samenleving." Maar dat begint wel heel praktisch. Een cafetaria van de kerk een beetje opknappen zodat er voor en na de dienst goede gelegenheid is elkaar te ontmoeten. Op de solutions pagina vindt u een manier om dit werk te ondersteunen. Zo kunt ook u wat doen om de revolutie in Egypte in goede banen te leiden. En ja, wat moet je dan met al die stemmen dat de Islam een gevaar is. Vraag het aan de Egyptische christenen. Wat echt gevaarlijk is, is mensen zonder uitzicht. Dat heeft wereldwijd al geleid tot het ontstaan van veel radicale groeperingen. Als je niets meer hebt, wordt je vanzelf in elkaars armen gedreven. Individualiteit en gemeenschap, ze mogen naast elkaar bestaan. Maar armoede of afhankelijkheid zou nooit een grond moeten zijn voor het volgen van politieke ideologiën. Niet op kleine schaal, maar ook niet op grote schaal. Toch is aan veel landen een vrije markt ideologie opgedrongen. En op dit moment wordt er grote druk uitgeoefend op landen in Europa om toch vooral in te stemmen met een socialistisch Europa. Hoe vaar je daar als ChristenUnie een goede koers in? Gelukkig liggen de voorbeelden van hoe het niet moet voor het oprapen, en van die lessen kan worden geleerd. Gertjan Segers heeft daartoe een goede aanzet gegeven in het laatste nummer van DenkWijzer (helaas nog niet digitaal beschikbaar). Hij is kennelijk in contact geweest met Philip Blond, initiatiefnemer van Res Publica, een Britse denktank. In Engeland probeert men nadat Big Government en Big Business gefaald hebben nu het concept Big Society uit. Dat komt neer op het stimuleren van collectief eigendom rond werk en zorg, waarbij er lokale variatie is, maar mensen zelf ook invloed hebben op het bedrijf waar ze werken of de zorg die wordt aangeboden. Maar dat concept wordt nog niet goed doorgetrokken. Burgers die bovendien lange tijd de geneugten van de verzorgingsstaat hebben geproeft zijn bovendien niet zo goed te porren voor meer eigen verantwoordelijkheid. De zojuist veroverde individualiteit wordt niet zomaar opgegeven voor meer collectivisme. Of bijvoorbeeld kerken die rol zal worden gegund is maar zeer de vraag. De vraag is ook of ze die rol op zich willen nemen. Het initiatief van een Anglicaanse gemeenschap in de Egyptische context kan mogelijk zowel in Engeland als in Egypte helpen om een stukje stabiliteit en onderlinge verantwoordelijkheid en zorg voor elkaar terug te brengen. Twee volken met een eigen geschiedenis en plek in de huidige crisis. Eén kerk die lokale wortels heeft, en mensen verbindt. Misschien mag de kerk nog eens goedmaken waar ze in het verleden de plank goed mis sloeg in haar paternalistische drive om alle volken te kerstenen. Gaat het niet veel meer om het naar boven brengen van een eigen verhaal, de geschiedenis van God met de Kretenzers (de opkomst en ondergang van de Minoïsche beschaving - de Filistijnen waren waarschijnlijk afkomstig van dit eiland Amos 9:7), met China, met Amerika en ja, zelfs met Nederland. En dat al die verhalen samenkomen bij het kruis en verder gaan bij de opstanding. Vernieuwing, afsterven van het oude, opstaan in een nieuw leven, is dat niet op elk niveau telkens weer de opdracht? Automat aan de Klaphekweb in Ede Verlangt u ook terug naar de kruidenier op de hoek, de bakker die niet alleen maar koffie met koek produceert en de melkboer die nog netjes uw spulletjes thuis aflevert? De middenstand is aan het verdwijnen in Nederland. Maar daar zijn we zelf de oorzaak van. We willen natuurlijk het beste product voor de laagste prijs. Gaat u ook eerst advies inwinnen bij een speciaalzaak en koopt u daarna uw product online? Daarmee doet u geen recht aan de winkelier die u immers geholpen heeft een goede keus te maken. Hij heeft zijn tijd geinvesteerd, maar krijgt er niet voor betaald. Vandaag kreeg ik zo maar weer een les in de effecten van globalisering en schaalvergroting. Ik was bij een bedrijf in Ede waar men auto electronica verkoopt. En ik hoorde de eigenaar vertellen over klanten die een autoradio uitgebreid bekijken en de volgende dag alleen een snoertje komen halen. Hij voorspelde dat volgend jaar 30-40% van de winkels in Ede failliet zou zijn. Ik denk dat hij wel eens gelijk zou kunnen hebben. Juist in mijn werk in ontwikkelingslanden heb ik kunnen zien hoe marktontwikkeling ook producenten en consumenten op een ongezonde manier kan binden en overleveren aan de grillen van de markt. De mensen met macht hebben vaak ook de touwtjes in handen waar het gaat om bedrijvigheid en inkomsten daaruit. Het vervolg laat zich raden. In Nederland is het niet anders. De consument kent de producent niet meer en gaat voor de laagste prijs. Hij bouwt z'n eigen expertise op, op basis van meningen van anderen die hij leest op het internet. Niet op basis van productkennis. Iedereen kan rommel uit een ver land inkopen en lokaal verkopen zonder er verstand van te hebben. Het internet leent zich hier uitstekend voor. Maar het is de nekslag voor de lokale specialist. De man bij wie u altijd terecht kon als een van uw apparaten niet meer werkte. Straks werkt hij als vakkenvuller bij de mediamarkt en gaat niet meer zelf over de dienstverlening. Willen we zo'n toekomst, met enkel nog mega-outlets en weinig lokale ondernemingen met een persoonlijke dienstverlening? Of willen we die ondernemer een steuntje in de rug geven, en betalen we hem voor zijn kennis en advies? Ik ga voor het laatste. U ook? Ga op 12 september voor de verandering stem ChristenUnie! de waddeneilanden, een uniek ecosysteem Kleine slootjes dat lukt nog wel met een polsstok. Maar sommige afstanden zijn zo groot, dat red je niet eens met een ophaalbrug. Daar heb je echte Nederlandse bruggenbouwers expertise voor nodig. In de politiek is het soms ook aftasten waar een polsstok volstaat en waar echt bruggen nodig zijn. Het nadeel van een polsstok is, is dat jij wel naar de overkant bent, maar dat er maar een tegelijk over de sloot kan springen. Je gebruikt hem dus vooral als je zelf onderweg bent, en je komt kleine obstakels tegen. Voor bruggen bouwen moet je beide bruggehoofden goed kennen, goed de diepte peilen en vervolgens eerst gaan tekenen. Zo verslikte ik me bijna in het Israël standpunt van de ChristenUnie. Ik denk (en mijn commissieleden met mij): dat is nog iets uit de oude doos, dat is nodig aan vervanging toe. Daar zal iedereen toch wel iets genuanceerder over denken inmiddels. Maar oeps, dat was iets meer dan een sloot. En voor je het doorhebt val je er middenin. De vraag is natuurlijk, willen we persé naar de overkant? En moéten we allemaal naar de overkant of kunnen een aantal eilanden ook een eilandengroep vormen en toch samen deel uitmaken van één provincie? De ChristenUnie koos 10 jaar geleden voor het laatste, waarbij 1 groep er voor koos achter te blijven en er geen politiek punt van te maken. Ze wensten geen polsstok te gebruiken om die onmogelijke sprong te wagen, maar lieten hem wel in het kernprogramma staan, klaar voor gebruik indien nodig. Maar zijn ter intussen bruggen gebouwd? Ligt er al een ontwerp? Het zou toch mooi zijn als we straks van het ene naar het andere eiland kunnen lopen en samen koffie kunnen drinken zonder onze identiteit te verliezen. Daarom wil ik aan mijn eigen kiesvereniging een motie voorleggen waarin de ChristenUnie gevraagd wordt haar visie op dit langslepende conflict in het Midden-Oosten te koppelen aan een continu leertraject waarbij de politieke positionering iets meer wordt gekoppeld aan de actuele politieke dynamiek. Daarin kunnen dan wat dingen worden afgeleerd en kan ook wat worden bijgeleerd. Niet leren dat is pas achteruitgang. Een leven lang leren, dat zou toch ook voor politici moeten gelden? Of blijven we er liever over zwijgen? Geen stappen zetten. Maar dan kom je toch ook niet verder? Zoals een oude dominee het in Delhi eens verwoordde: "Get your feet wet". Hij doelde op de priesters met de Ark die de jordaan over moesten steken. Er leek geen pad te zijn. Ik voel me ook een beetje zo in dit debat. We hoeven wat mij betreft niet in de komende verkiezingsronde de overkant te halen. Maar een eerste stap zetten zou mooi zijn. Timing is mogelijk een issue, en wellicht moeten we wachten tot het water zakt. Toch maar over de verkiezingen heen tillen dan? Het is vast geen makkelijke klus geweest om de kieslijst samen te stellen. Zelf merkte ik de afgelopen week in de berichtgeving dat ik ook een Edenaar en Gelderlander op de lijst ben. En toen ben ik maar eens gaan kijken waar de medelijstgenoten eigenlijk wonen. Het is overigens maar de vraag in hoeverre deze geografische informatie van belang is voor het samenstellen van een team voor de landelijke politiek. Ik heb het idee dat er soms wel erg kunstmatig wordt gekeken of wel elke provincie vertegenwoordigd is. Daar kan ik me aan de ene kant iets bij voorstellen (lokale herkenbaarheid is nodig). Aan de andere kant is ons politieke landschap helemaal niet op die manier opgebouwd. Dat zou natuurlijk wel kunnen, maar dan kom je tot een Amerikaans model, waarin kiesdistricten hun eigen afgevaardigden kiezen. In zo'n systeem zou het lastig worden voor een kleine partij als de ChristenUnie om zich te handhaven. Dus wordt toch alles bij elkaar opgeteld en daarmee zorgt de kiesdeler er voor dat ook kleinere partijen op landelijk niveau toch een kans maken. Toch denk ik dat dit typisch Nederlandse systeem aan verandering toe is, en dat een duidelijke insluiting van regionale belangen in de landelijke politiek nuttig kan zijn. Je ziet het al in het Europese beleid, waar regio's soms een rechtstreeks lijntje hebben met Brussel op basis van typisch regionale vraagstukken of grensoverschrijdende belangen die men kent als regio (kijk naar Limburg en Groningen, maar ook Zeeland of Twente). Juist deze provincies missen echter een vertegenwoordiging bij de selectie (bovenste 11) van de ChristenUnie. Niet zo vreemd dan ook dat er toch een enigszins Euro sceptische houding te bespeuren is bij de ChristenUnie. Misschien dat een duidelijker vertegenwoordiging van de randgebieden Den Haag zou helpen om iets meer de blik naar buiten te hebben. Het congres zal zich aanstaande zaterdag onder andere moeten gaan buigen over de lijst. Ongetwijfeld zullen er regio's amendementen indienen om 'hun' kandidaten hoger op de lijst te krijgen. Dat lijkt me een goede zaak. Vijf mensen uit Utrecht is misschien wel een beetje teveel van het goede. Naast de boer uit Putten kan dan misschien ook de ondernemer uit Enschede zich vertegenwoordigd voelen in de Tweede kamer. Tja, daar sta je dan ineens op de kieslijst van de ChristenUnie. Oeps, dat is wel heel publiek kleur bekennen. En net als mijn politiek leider Arie Slob (zie foto) moet ik nu zeggen: "ik doe mee!". En vandaag werd me toch wel duidelijk waarom ik voor deze partij warm ben gaan lopen met een helder verkiezingsprogramma dat is gepresenteerd. Want dat ging niet vanzelf al zijn er wel wortels vanuit mijn jeugd. Mijn vader legde een sterke politieke betrokkenheid aan de dag. Eerst zo'n zeven jaar langs de zijlijn, af en toe gebruik makend van inspraakrecht vanaf de publieke tribune. Zelf werd ik niet echt warm van de debatten die ik zo nu en dan bijwoonde. Ik vroeg me werkelijk af waar ze het over hadden met elkaar, en snapte wel dat de opkomst bij verkiezingen niet altijd even hoog was. Tegelijkerijd waardeerde ik de inzet van mijn vader om het verhaal van de burger aan de politiek te vertellen. Om de ondoorzichtigheid zichtbaar te maken. Dat kon hij als agrariër als geen ander. Hij wist waar hij het over had, omdat hij zelf een bedrijf in de lucht hield, waarbij menig ramp zich voltrok (van het instorten van een net nieuwe kas tijdens de novemberstorm van 1972 tot de ramp in Tjernobiel nu al weer zo'n 25 jaar geleden, waarbij alle sla van het hele seizoen doordraaide op de veiling). Uiteindelijk vertaalde zijn maatschappelijke betrokkenheid zich in een raadslidmaatschap en was hij ook nog enige tijd op provinciaal niveau en in het waterschap actief. Zelf zocht ik mijn heil in verdere oorden, nieuwsgierig of er ook nog iets meer te vinden was dan lokale politiek. Na zo'n tien jaar in het buitenland op diverse plekken te hebben gewoond en gewerkt begon ik uiteindelijk het belang te zien van lokale politiek, en lokale actie her te waarderen. Maar ja, eenmaal in die internationale vijver kon ik niet anders dan die lokale actie verbinden met de mondiale dimensies van armoede en ongelijkheid. Dit deed ik vooral door particuliere hulporganisaties te ondersteunen in hun doelstelling om over grenzen heen onderlinge solidariteit te bevorderen. Het gevolg is wel dat menig burger op dit moment meer weet van de gemiddelde Afrikaan dan van de gemiddelde Griek. Dus misschien zijn op dat niveau ook nog wel wat verbindingen nodig. Mensen die in elkaars schoenen gaan staan. Een soort puberruil voor Nederland en Griekenland, of Nederland en Spanje. Na het verlies op het EK gisteren zijn dat toch geen potentiële vijanden meer. Werk genoeg dus. En met het verkiezingsprogramma dat vandaag is gepresenteerd is er genoeg aarde losgewoeld om eens wat plantjes uit te zetten, wat water te geven en te bidden voor een rijke oogst op 12 september. Geen programma om 'de vingers bij af te likken'. Wel een programma om de handen bij uit de mouwen te steken. |
Archives
Februari 2022
Categories
Alles
|