de politieke wereld
Blog door Reinier van Hoffen, lid ChristenUnie, woonachtig in Ede, Gelderland
Zonde! Dat zeggen we als iemand iets moois kapot laat vallen. Of als iemand veel te veel geld uitgeeft aan een dure parfum, maar die vervolgens in één keer opgebruikt. Dat overkwam ook een vriendin van Jezus toen ze dure olie over zijn voeten uitgoot, een week voordat hij kwam te overlijden. In deze lijdensweek, waarin bommen in Egypte, een aanslag in Stockholm en honger in grote delen van de wereld onze aandacht opeisen een paar gedachten daarover. Wij hebben thuis ook een klein flesje reukolie op de tafel staan. Pas viel het om terwijl we veel visite in huis hadden. Het hele huis geurde ervan. Ik moest toen terugdenken aan deze vrouw en haar eerbewijs aan Jezus. Het ging niet onopgemerkt voorbij. En de mensen zeiden: Wat zonde! Mijn flesje reukolie was een souvenirtje uit Egypte. Maar de olie van Maria was een jaarsalaris waard: 300 daglonen. Haar hele spaarrekening was eraan opgegaan. Dat had toch beter aan de armen gegeven kunnen worden? Wat een verspilling! Maar Maria deed iets wat wij bij al dat lijden ver weg en soms ook heel dichtbij wel eens vergeten. Ze schonk er oprechte aandacht aan. De problemen van de wereld kunnen ons afstompen. Op een gegeven moment komt het niet meer binnen. Oorlogen, hongersnoden, aardverschuivingen, overstromingen,..... Maar ook de pijn van hen die ons heel na staan wordt soms liever niet gevoeld. Het is moeilijk om stil te staan bij het onvermijdelijke. Om niet met oplossingen te komen, of de problemen wegdenken. Het doet pijn en geeft diep verdriet. Maria had, als een van de weinigen, goed geluisterd naar de woorden van Jezus. Er was echt geen ontkomen aan. Hij zou gaan lijden en sterven. Het ongedachte ging toch gebeuren. Hij ging niet het koningschap voor zich opeisen. Hij ging naar Jeruzalem om daar te lijden en te sterven. En terwijl Martha druk was om een feestelijk maal op de tafel te zetten ter ere van Jezus gaat alle aandacht uit naar Maria. Ze breekt de druppelhals van het dure kruikje en giet de hele inhoud in een keer over de voeten van Jezus. Een zucht gaat door de zaal. Wat doet Maria nu! Wat zonde! Wat een geur. Dat geld had beter aan de armen kunnen worden gegeven. Zelf werk ik voor een hulporganisatie en kan ik me die verzuchting voorstellen. Vorige week nog was ik in het zuiden van Ethiopië, in één van de gebieden die voor de zoveelste keer getroffen is door droogte. Ik trof er veel dood vee aan. De karkassen lagen overal. Als organisatie waren we bezig met bijvoederen van het overgebleven vee om nog te redden wat er te redden valt. En ondertussen werd er in Nederland campagne gevoerd om ook in Jemen, Somalië, Zuid-Soedan en Nigeria de nood te lenigen. Wat een crisis. Twintig miljoen mensen dreigen te bezwijken van de honger. Er is veel kritiek op ontwikkelingsorganisaties. Hadden ze niet eerder in kunnen grijpen. Doen ze eigenlijk wel de goede dingen? Dat geld, dat we net aan Giro 555 hebben gegeven, wordt dat wel goed besteed? En hoe zit het eigenlijk met die beesten, is het houden van kuddes in die door droogte getroffen gebieden nog wel houdbaar? Is het geen water naar de zee dragen? Is het geen verspilling? Deze vragen moeten gesteld worden en ze moeten ook worden beantwoord. Maar ook hier gaat het er niet altijd om of het geld goed besteed is, maar of het goed gegeven is. Waarom verbinden wij ons lot met dat van al die mensen die honger hebben of vluchten moeten in Afrika en het Midden-Oosten? Wie zijn ze voor ons? Waarom komen er duizenden op de been in Stockholm om te rouwen met de families die hun geliefden verloren? Waarom bidden we voor mensen in Egypte die opnieuw zijn opgeschrikt door aanslagen op kerken. Is het niet de gedachte dat het ons allemaal had kunnen overkomen? Dat er geen enkele reden is waarom het ons niet zou overkomen? En het is precies die gedachte die Maria drijft om Jezus voeten te zalven met de duurste olie die ze kan vinden. Ze verbindt haar lot met het aanstaande lijden en sterven van Jezus door daar haar aandacht op te richten temidden van het feestgedruis. En zo worden we door Maria deze week stilgezet bij het lijden en sterven van Jezus. Hij kwam ons tegemoet in onze beperktheid om ook maar iets aan het lijden te kunnen doen. Die bommen gaan af. Die honger stopt niet. Die ziekte gaat niet weg. Deze week word ik stilgezet bij Zijn dood aan het kruis waarin alle schuld en lijden van heel de schepping is samengebracht en teniet is gedaan. Het moment in de geschiedenis waarop alles is omgedraaid. Waarmee perspectief is ontstaan voor de hele lijdende schepping van vandaag. Maria zelf was getuige geweest van Jezus' macht over de dood toen haar broer Lazarus op zijn bevel weer opstond uit het graf. Zij kon uiteindelijk nog maar één ding doen en dat was al haar hoop op Jezus vestigen. Alles wat ze had stelde ze ter beschikking aan Jezus. Met haar daad van liefde en toewijding nam ze het lijden waarover Jezus had gesproken, als een van de weinigen onder zijn volgelingen, heel serieus. Er was veel ontkenning en liefst wilde men zich in het feestgedruis storten over de opstanding van Lazarus. Maar Jezus bevestigde Maria in wat ze deed. Hij zei eenvoudig: "Laat haar, ze doet dit voor de dag van mijn begrafenis; de armen zijn immers altijd bij jullie, maar ik niet". De lijdensweek ging zo in, zes dagen voor het paasfeest. Jezus zou zelf deze keer het offerlam zijn. Zonde! zouden de mensen zeggen. Hij had zoveel voor hen kunnen betekenen. Ze zouden hem nog met palmtakken hun poorten binnenhalen. Maar Jezus koos er niet voor om geliefd te worden door het volk en liet zich niet voor hun politieke karretjes spannen. Met een kruis op z'n rug zou hij de poort weer uit komen, uitgejouwd door de mensen die andere dingen van hem hadden verwacht. En hij verdroeg het, omdat Zijn liefde uitging naar u, naar jou, naar mij, naar iedereen die lijdt aan het lijden van de wereld en zich arm van geest weet. Want voor zulke mensen is het Koninkrijk van de hemel.
0 Reacties
|
Archives
Februari 2022
Categories
Alles
|